Khalil Gibran, (http://pl.wikipedia.org/wiki/D%C5%BCubran_Chalil_D%C5%BCubran) autor mojej ulubionej powieści poetyckiej Prorok. Dzieło to przetłumaczone zostało na ponad 100 języków. Stanowi dla mnie niesamowity wręcz zbiór mądrości życiowych i prawd uniwersalnych. Napisane zostało przepięknym, poetyckim, wręcz mistycznym językiem. Mimo, że powstało na początku XX wieku (1923 roku ) i odnosi się do starożytnej akcji, jest jak najbardziej aktualna również dzisiaj.
Książka
jest podzielone na krótkie fragmenty, odpowiadające najważniejszym
aspektom życia. W sposób bardzo krótki i skondensowany oddają one
filozofię autora, a mnie za każdym razem jak ją czytam bądź słucham,
zadziwiają swoją prostotą, pięknem i mądrością. Często wracam do tej
lektury. Praktycznie, podczas każdej dłuższej podróży autem, od lat
nieprzerwanie, odsłuchuję wybrane fragmenty. Co ważniejsze, za każdym
razem odnajduję w nich myśli odpowiadające aktualnie przeżywanym przeze
mnie sytuacjom życiowym. Słowa Proroka stanowią wtedy dla mnie
podpowiedź i drogowskaz…Fragmenty, które najbardziej mnie obecnie inspirują...
"O miłości :
Gdy miłość skinie na was, podążcie za nią, chociaż jej drogi są strome i trudne. A kiedy jej skrzydła osłonią was, poddajcie się jej, chociaż miecz ukryty w jej skrzydłach może was zranić. A kiedy mówi do was, uwierzcie jej, choć jej głos może rozwiać wasze sny, jak północny wiatr pustoszy ogród. Bo tak jak miłość wieńczy was, tak też i krzyżuje. Jak sprzyja waszemu wzrostowi, tak też przycina was…..
I nie myślcie, że możecie kierować miłością, gdyż miłość, jeśli uzna was za godnych tego, pokieruje waszym postępowaniem…....Miłość niczego innego nie pragnie, tylko spełnić się…."
"O małżeństwie :
Obdarzajcie się sercami, lecz nie bądźcie ich strażnikami. Bo tylko ręka Życia może zawrzeć wasze serca. Stójcie obok siebie, lecz nie nazbyt blisko jedno drugiego; Albowiem filary świątyni stoją oddzielnie, a dąb ani cyprys nie rosną jeden w cieniu drugiego…"
"O dzieciach :
Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi, są synami i córkami Życia, które pragnie istnieć. Rodzą się dzięki wam, lecz nie z was. I chociaż z wami przebywają, nie należą do was. Możecie obdarzyć je waszą miłością, lecz nie waszymi myślami.
Albowiem mają swoje własne myśli. Możecie dać schronienie ciałom ich, ale nie duszom. Albowiem ich dusze zamieszkują dom jutra, do którego nie możecie wstąpić nawet w snach…."
"O radości i smutku:
Wasza radość jest waszym odsłoniętym smutkiem. I to samo źródło, z którego rodzi się wasz śmiech, nieraz już wypełniały wasze łzy. A czyż może być inaczej? Im głębiej smutek drąży waszą istotę, tym więcej możecie pomieścić radości. Czyż kielich zawierający wino nie jest tym samym kielichem, który garncarz wypalił w piecu? A czy lutnia, która ukoi waszego ducha, nie jest tym samym drewnem wydrążonym nożami? Kiedy jesteście weseli, wejrzyjcie w głąb własnego serca, a odkryjecie, że tylko to, co napełniło was smutkiem, teraz napełnia was radością. Kiedy jesteście smutni, wejrzyjcie znów do swego serca, a zrozumiecie, że naprawdę płaczecie nad tym, co było waszą radością. Niektórzy z was mówią: "Radość jest potężniejsza od smutku", a inni mówią: "Nie, smutek jest potężniejszy". Lecz ja wam powiadam, że są od siebie nieodłączne. Razem przychodzą, a gdy jedno z nich zasiada z wami do stołu, pamiętajcie, że drugie śpi w waszym łożu. Zaprawdę, zawieszeni jesteście jak szale wagi pomiędzy smutkiem a radością...."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz